Λόρενς Χάρβεϊ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Λόρενς Χάρβεϊ
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Laurence Harvey (Αγγλικά)
Γέννηση1  Οκτωβρίου 1928[1][2][3]
Joniškis
Θάνατος25  Νοεμβρίου 1973[1][2][3]
Λονδίνο
Αιτία θανάτουκαρκίνος
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Χώρα πολιτογράφησηςΛιθουανία
Ηνωμένο Βασίλειο
ΣπουδέςΒασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης του Λονδίνου (1946)[4]
Ιδιότηταηθοποιός, ηθοποιός ταινιών, σκηνοθέτης κινηματογράφου[5] και ηθοποιός θεάτρου[6]
ΣύζυγοςMargaret Leighton (1957–1961)[7], Joan Perry (1968–1972) και Paulene Stone (1972–1973)
ΤέκναDomino Harvey
ΓονείςBer 'Boris' Skikne[8] και Ella[8]
Είδος τέχνηςΓουέστερν
ΒραβεύσειςΠαγκόσμιο θεατρικό βραβείο (1956)[9]
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Λόρενς Χάρβεϊ (πραγματικό όνομα: Ζβι Μόσε Σκίκνε,[10] 1 Οκτωβρίου 1928[11] - 25 Νοεμβρίου 1973) ήταν Βρετανός ηθοποιός και σκηνοθέτης. Κατάγεται από οικογένεια Λιθουανοεβραίων και μετανάστευσε στη Νότια Αφρική σε μικρή ηλικία, για να εγκατασταθεί αργότερα στο Ηνωμένο Βασίλειο μετά τον Β ́ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σε μια καριέρα που διήρκεσε ένα τέταρτο του αιώνα, ο Χάρβεϊ εμφανίστηκε σε θεατρικές, κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές κυρίως στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες.[12]

Ο Χάρβεϊ ήταν γνωστός για την εκλεπτυσμένη προφορά του και την απόμακρη προσωπικότητά του. Η ερμηνεία του στην ταινία Στον ανεμοστρόβιλο των παθών (1959)[13] τον οδήγησε σε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου.[14] Αυτή την επιτυχία ακολούθησαν οι ρόλοι του στο Άλαμο και στο Ζήσαμε στην αμαρτία, δύο ταινίες που κυκλοφόρησαν το φθινόπωρο του 1960. Εμφανίστηκε επίσης στην ταινία Ο άνθρωπος της Μαντζουρίας (1962). Έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το Η εκτέλεση θα γίνει την αυγή (1963) και συνέχισε την υποκριτική τη δεκαετία του 1970 μέχρι τον πρόωρο θάνατό του από καρκίνο το 1973.

Τα πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Νότια Αφρική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Χάρβεϊ γεννήθηκε στο Γιονίσκις της Λιθουανίας. Ήταν ο μικρότερος από τους τρεις γιους της Έλλα (το γένος Ζοτνικάιτα) και του Μπερ Σκίκνε, Λιθουανοεβραίων.[15][16] Το πολιτικό του όνομα ήταν Λαρούσκα Μίσα Σκίκνε,[15] ενώ το εβραϊκό του όνομα ήταν Σβι Μόσε. Όταν ήταν πέντε ετών, η οικογένειά του πήγε στη Νότια Αφρική, όπου έγινε γνωστός ως Χάρι Σκίκνε. Ο Χάρβεϊ μεγάλωσε στο Γιοχάνεσμπουργκ. Ήταν μόλις 15 όταν πέρασε από ακρόαση για να ενταχθεί στη Μονάδα Ψυχαγωγίας του Νοτιοαφρικανικού Στρατού κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.[17] Ως μυστικός καλεσμένος στην αμερικανική τηλεοπτική εκπομπή What's My Line;, που προβλήθηκε την 1η Μαΐου 1960, ο Χάρβεϊ δήλωσε ότι πήγε στη Νότια Αφρική το 1934 και μετακόμισε στο Ηνωμένο Βασίλειο το 1946.[18]

Μετακόμιση στη Βρετανία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Χάρβεϊ και η Νταϊάν Σιλέντο στο τηλεοπτικό θεατρικό έργο The Small Servant. Και οι δύο έκαναν το ντεμπούτο τους στην αμερικανική τηλεόραση (1955).

Αφού μετακόμισε στο Λονδίνο, γράφτηκε στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης,[19] αλλά την εγκατέλειψε από τρεις μήνες αργότερα.[20]

Ως Λάρι Σκίκνε, εμφανίστηκε στο θεατρικό έργο Uprooted στο Comedy Theatre το 1947. Εμφανίστηκε επίσης στο Θέατρο Library στο Μάντσεστερ.[21] Οι ερμηνείες του στο Μάντσεστερ τον οδήγησαν να πάρει έναν ρόλο στην πρώτη του ταινία.[22]

Κινηματογραφικό ντεμπούτο και νέο όνομα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Χάρβεϊ έκανε το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο στη βρετανική ταινία House of Darkness (1948), αλλά ο διανομέας British Lion θεώρησε το όνομα Λάρι Σκίκνε δεν ήταν εμπορικό. Οι απόψεις διίστανται ως προς το πώς ο ηθοποιός απέκτησε το καλλιτεχνικό του όνομα Λόρενς Χάρβεϊ. Σύμφωνα με μία εκδοχή, ήταν ιδέα του ατζέντη Γκόρντον Χάρμπορντ, που αποφάσισε ότι το Λόρενς θα ήταν το κατάλληλο μικρό όνομα. Επιλέγοντας βρετανικό επώνυμο, ο Χάρμπορντ σκέφτηκε τα ονόματα δύο πολυκαταστημάτων, τα Νίκολς και Χάροντς.[23] Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, ο Σκίκνε ήταν σε ένα λεωφορείο του Λονδίνου με τον Σιντ Τζέιμς, ο οποίος αναφώνησε ξαφνικά: "Είτε Λόρενς Νίκολς είτε Λόρενς Χάρβεϊ". Ο τρόπος με τον οποίο αναγραφόταν το όνομά του στους τίτλους διέφερε με την πάροδο του χρόνου.[24]

Associated British Picture Corporation και πρωταγωνιστής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Associated British Picture Corporation του πρότεινε γρήγορα διετές συμβόλαιο, το οποίο ο Χάρβεϊ αποδέχτηκε. Εμφανίστηκε σε δεύτερους ρόλους σε πολλές από τις χαμηλού προϋπολογισμού ταινίες τους, όπως Man on the Run (1949), Landfall (1949) και The Dancing Years (1950). Με την International Motion Pictures, έπαιξε στο The Man from Yesterday (1949).[25]

Η Mayflower Productions έδωσε στον Χάρβεϊ τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο, δίπλα στον Έρικ Πόρτμαν στην αστυνομική ταινία Το σταυροδρόμι των δολοφόνων (1950) που εκτυλίσσεται στην Αίγυπτο. Η ταινία γνώρισε κάποια επιτυχία.[20]

Έπαιξε έναν μικρό ρόλο στην ταινία Το μαύρο τριαντάφυλλο (1950), με πρωταγωνιστές τους Τάιρον Πάουερ και Όρσον Γουέλς, σε σκηνοθεσία Χένρι Χάθαγουεϊ. Ήταν η πρώτη εμπειρία του Χάρβεϊ σε ταινία του Χόλιγουντ. Έπαιξε τον Κάσσιο σε μια μεταφορά του Οθέλλου στην τηλεόραση του BBC με πρωταγωνιστή τον Αντρέ Μορέλ.[20]

Ο Χάρβεϊ πρωταγωνίστησε σε δύο ταινίες του σκηνοθέτη Λιούις Γκίλμπερτ με τη Nettleford Films: Scarlet Thread (1951) και Κάπου υπάρχει ένας άλλος ήλιος (1951). Με την Ealing, γύρισε το I Believe in You (1952), σε σκηνοθεσία Μπάζιλ Ντίρντεν. Σύμφωνα με το περιοδικό Sight and Sound, αυτή η ερμηνεία έδωσε "μια ένδειξη της πραγματικής ποιότητας του Χάρβεϊ.[26]

Romulus Films[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η καριέρα του Χάρβεϊ απωγειώθηκε όταν εμφανίστηκε στο Women of Twilight (1952) από τη Romulus Films όπου ο Χάρβεϊ υπέγραψε μακροχρόνιο συμβόλαιο. Ο Τζέιμς Γουλφ, ένα από τα δύο αδέλφια στα οποία ανήκε η εταιρεία, ήταν μεγάλος θαυμαστής του Χάρβεϊ και έπαιξε σημαντικό ρόλο στη μετατροπή του ηθοποιού σε σταρ.[27]

Το 1953 έπαιξε τον Ορλάντο σε μια τηλεοπτική έκδοση του BBC του Όπως αγαπάτε, δίπλα στη Μάργκαρετ Λέιτον, την οποία αργότερα νυμφεύθηκε.[28]

Η Romulus τον συμπεριέλαβε σε δύο ταινίες με πολλά αστέρια: την κωμωδία Γουκέντ στο Παρίσι (1953) και το αστυνομικό θρίλερ, Οι καλοί πεθαίνουν νέοι (1954). Έπαιξε έναν ιδιαίτερα δυνατό ρόλο στην τελευταία ταινία, τη οποία σκηνοθέτησε ο Λιούις Γκίλμπερτ, και συμμετείχαν ηθοποιοί του Χόλιγουντ όπως Τζον Άιρλαντ, ο Ρίτσαρντ Μπέισχαρτ και η Γκλόρια Γκράχαμ, μαζί με τη Λέιτον.[29]

Ο Χάρβεϊ είχε μια πρόταση να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στη θεαματική ταινία του Χόλιγουντ Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος (1954), μια τιανία με μεσαιωνικές ξιφομαχίες της Warner Bros με πρωταγωνιστές τους Ρεξ Χάρισον, Βιρτζίνια Μάγιο και Τζορτζ Σάντερς. Η ταινία απέτυχε ειπρακτικά, αν και η ερμηνεία του Χάρβεϊ πήρε καλές κριτικές.[28]

Ο Χάρβεϊ έπαιξε τον Ρωμαίο στη διασκευή του Ρενάτο Καστελάνι του έργου Ρωμαίος και Ιουλιέτα του Ουίλιαμ Σέξπιρ (1954), σε αφήγηση του Τζον Γκίλγκουντ. Η ερμηνεία του γενικά δεν πήρε καλές κριτικές.[21] Σύμφωνα με μια συνέντευξη εκείνης της εποχής, απέρριψε την πρόταση να εμφανιστεί στον Τρωικό Πόλεμο (1955) για να παίξει στο Στράτφορντ-απόν-Έιβον, ξανά στο Ρωμαίος και Ιουλιέτα, αυτήν τη φορά στη σκηνή.[30]

Η Romulus έδωσε στον Χάρβεϊ μία ακόμη εξαιρετική ευκαιρία επιλέγοντάς τον στον ρόλο του συγγραφέα Κρίστοφερ Ίσεργουντ στο Η Σάλι δεν αμάρτησε (1955), με την Τζούλι Χάρι ως Σάλι Μπόουλς, χαρακτήρα που ενέπνευσε αργότερα την ταινία Καμπαρέ. Αυτός και η Λέιτον πρωταγωνίστησαν σε μια μεταφορά του A Month in the Country για την εκπομπή του ITV Το θέατρο της εβδομάδας (1955). Έκανε το ντεμπούτο του στο Μπρόντγουεϊ το 1955 στο έργο Island of Goats, μια αποτυχία που κατέβηκε μία εβδομάδα αργότερα, αν και η ερμηνεία του του χάρισε Παγκόσμιο Βραβείο Θεάτρου το 1956.[31] Ενώ βρισκόταν στις ΗΠΑ εμφανίστηκε στην τηλεόραση σε ένα επεισόδιο του The Alcoa Hour, με συμπρωταγωνίστρια την Νταϊάν Σιλέντο.[32]

Ο Ζόλταν Κόρντα τον χρησιμοποίησε ως έναν από τους στρατιώτες στη Θύελλα πάνω από τον Νείλο (1955), ένα ριμέικ της ταινίας Τα τέσσερα φτερά (1939), παίζοντας τον ρόλο που έπαιξε ο Ραλφ Ρίτσαρντσον στην έκδοση του 1939. Η ταινία ήταν δημοφιλής στη Βρετανία όπως και η κωμωδία Τρεις στο πλοίο (1956), που γυρίστηκε για τη Romulus σε σκηνοθεσία του Κεν Άνακιν.[33]

Ο Χάρβεϊ εμφανίστηκε στο The Bet του ITV Television Playhouse (1956) και στη συνέχεια έκανε μία ακόμα ταινία για τη Romulus, το After the Ball (1957), μια βιογραφική ταινία στην οποία ο Χάρβεϊ έπαιζε τον Γουόλτερ ντε Φρες. Ακολούθησε το Ιππότης με 10 γυναίκες (1958), μια κωμωδία που σκηνοθέτησε η Μιούριελ Μποξ για την Beaconsfield Productions.

Ο Χάρβεϊ επέστρεψε στο Μπρόντγουεϊ το 1957 για να εμφανιστεί μαζί με τους Τζούλι Χάρις, Πάμελα Μπράουν και Κόλιν Ντιούχερστ στο Η σύζυγος από την επαρχία του Ουίλιαμ Ουίτσερλι (στην οποία είχε πρωταγωνιστήσει αρχικά στο Royal Court Theatre του Λονδίνου).

Για τη Romulus, ο Χάρβεϊ πρωταγωνίστησε και στο Ωρα Χ στον βράχο του Γιβραλτάρ (1958), με τον παλιό του φίλο Σιντ Τζέιμς.[33]

Διεθνής αναγνώριση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στον ανεμοστρόβιλο των παθών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η άνοδος του Χάρβεϊ στο διεθνές στερέωμα ήρθε αφότου τον επέλεξε ο σκηνοθέτης Τζακ Κλέιτον για τον ρόλο του Τζο Λάμπτον στο Στον ανεμοστρόβιλο των παθών (1959), παραγωγής Romulus. Για την ερμηνεία του, ο Χάρβεϊ κέρδισε μια υποψηφιότητα για βραβείο BAFTA[34] και μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου.[19] Συμπρωταγωνίστησαν η Σιμόν Σινιορέ και η Χέδερ Σιρς. Ήταν η τρίτη πιο δημοφιλής ταινία στο βρετανικό box office το 1959 και μεγάλη επιτυχία στις ΗΠΑ.

Ο Χάρβεϊ έπαιξε στο Μπρόντγουεϊ το 1958, ως Ερρίκος Ε' του Ουίλιαμ Σέξπιρ, με τον θίασο του Ολντ Βικ και τη νεαρή Τζούντι Ντεντς ως κόρη του βασιλιά της Γαλλίας.[35][33]

Ο Χάρβεϊ συνέχισε με το μιούζικαλ Ο άρχων του υποκόσμου (1959), μια ταινία που έμεινε περισσότερο στην ιστορία ως η πρώτη δουλειά του Κλιφ Ρίτσαρντ.[36]

Ενώ βρισκόταν στις ΗΠΑ, εμφανίστηκε σε ένα επεισόδιο του Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ παρουσιάζει σε σκηνοθεσία του ίδιου του Άλφρεντ Χίτσκοκ.

Χόλιγουντ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Χάρβεϊ (αριστερά) με τον Φρανκ Σινάτρα, στα γυρίσματα της ταινίας Ο άνθρωπος της Μαντζουρίας

Η επιτυχία της ταινίας Στον ανεμοστρόβιλο των παθών οδήγησε σε προτάσεις από το Χόλιγουντ και ο Χάρβεϊ αποφάσισε να αφιερώσει τα τρία επόμενα χρόνια εστιάζοντας στο σινεμά.[37] Συμμετείχε στο έπος του Τζον Γουέιν Άλαμο (1960), αποτελώντας προσωπική επιλογή του Τζον Γουέιν για να παίξει τον διοικητή του Άλαμο. Ο Γουέιν είχε εντυπωσιαστεί από το ταλέντο και την ικανότητα του Χάρβεϊ να προβάλλει την αριστοκρατική συμπεριφορά που ο Γουέιν πίστευε ότι είχε ο Τράβις. Ο Χάρβεϊ και ο Γουέιν αργότερα εξέφρασαν τον αμοιβαίο θαυμασμό και την ικανοποίησή τους για τη συνεργασία.[38] Το Άλαμο γνώρισε επιτυχία (αν και το τεράστιο κόστος σήμαινε ότι η ταινία έχασε χρήματα).

Ακόμη πιο επιτυχημένη ήταν η επόμενη χολιγουντιανή ταινία του Χάρβεϊ, το Ζήσαμε στην αμαρτία της MGM (1960), που χάρισε στην Ελίζαμπεθ Τέιλορ το πρώτο της Όσκαρ. Προτάθηκε ακόμα για μια ταινία για τη ζωή του Έντουαρντ Τσάπμαν, αλλά αυτή δεν γυρίστηκε παρά μετά από χρόνια, ως Έντι Τσάπμαν, ο τριπλός κατάσκοπος με τον Κρίστοφερ Πλάμερ.[39]

Πίσω στη Βρετανία, ο Χάρβεϊ επιλέχτηκε για την κινηματογραφική μεταφορά του Οι τρεις ήρωες (1961) σε έναν ρόλο που ερμηνεύτηκε αρχικά από τον Πίτερ Ο' Τουλ κατά τη διάρκεια της παράστασης στο West End. Στα γυρίσματα, συγκρούστηκε με τον Ρίτσαρντ Τοντ και τον Ρίτσαρντ Χάρις, αλλά η ταινία γνώρισε μεγάλη επιτυχία στη Βρετανία.[40]

Στις ΗΠΑ, έπαιξε δίπλα στη Σίρλεϊ Μακ Λέιν στο Οι δυο μου αγάπες (1961) της MGM και συμπρωταγωνίστησε με την Τζέραλντιν Πέιτζ στην κινηματογραφική μεταφορά του Καλοκαίρι και καταχνιά (1961) του Τένεσι Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Πίτερ Γκλένβιλ.[19] Υπέγραψε συμβόλαιο για να εμφανιστεί και στην ταινία του Κρυφή αγάπη, κάτι που τελικά δεν έγινε.[41] Η αμοιβή του εκείνη την εποχή ήταν 300.000 δολάρια ανά ταινία.[42]

Ο Χάρβεϊ έπαιξε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο Σπίτι της αμαρτίας (1962), σε παραγωγή του Τσαρλς Φέλντμαν, με τις Μπάρμπαρα Στάνγουικ και Τζέιν Φόντα. Η Φόντα δεν ήταν θετική για την εμπειρία της συνεργασίας μαζί του: "Υπάρχουν ηθοποιοί και ηθοποιοί – και υπάρχουν και Λόρενς Χάρβεϊ. Μαζί τους, είναι σαν να παίζεις μόνος σου".[15] Την ίδια χρονιά, ηχογράφησε ένα άλμπουμ με προφορικά αποσπάσματα από το βιβλίο This Is My Beloved του Γουόλτερ Μπέντον, συνοδευόμενο από πρωτότυπη μουσική του Χέρμπι Μαν. Κυκλοφόρησε από την εταιρεία Atlantic.[43]

Η MGM έδωσε στον Χάρβεϊ τον ρόλο του Βίλχελμ Γκριμ στην ταινία της Ο θαυμαστός κόσμος των αδελφών Γκριμ (1962), σε παραγωγή Τζορτζ Παλ. Η ερμηνεία του Χάρβεϊ του χάρισε μια υποψηφιότητα για το Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Ηθοποιού.[44] Η ταινία φαντασίας που γυρίστηκε σε Cinerama ήταν απογοήτευση από πλευράς εισπράξεων.

Ο Χάρβεϊ εμφανίστηκε ως λοχίας του αμερικανικού στρατού που του έχει γίνει πλύση εγκεφάλου στο ψυχροπολεμικό θρίλερ Ο άνθρωπος της Μαντζουρίας (1962), σε σκηνοθεσία Τζον Φρανκενχάιμερ με συμπρωταγωνιστές τους Φρανκ Σινάτρα και Άντζελα Λάνσμπερι.[19] Ο κριτικός κινηματογράφου Ντέιβιντ Σίπμαν έγραψε: «Ο ρόλος του Χάρβεϊ απαιτούσε να συμπεριφέρεται σαν ζόμπι και αρκετοί κριτικοί ανέφεραν ότι αυτή ήταν η πρώτη του πειστική ερμηνεία».[20] Η ταινία είχε μεγάλη επιτυχία και έκτοτε έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής από τους κριτικούς.

Ο Χάρβεϊ πήγε στην Ιαπωνία για να γυρίσει το Ένα κορίτσι με το όνομα Ταμίκο (1962) για τον σκηνοθέτη Τζον Στέρτζες και τον παραγωγό Χαλ Ουόλις. «Βρήκα ξαφνικά τις πύλες του Χόλιγουντ ανοιχτές για μένα», είχε πει τότε.[37]

Ακολούθησε Ο δεύτερος άνθρωπος (1963), σε σκηνοθεσία Κάρολ Ριντ, με τη Λι Ρέμικ και τον Άλαν Μπέιτς.[37]

Σκηνοθέτης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Χάρβεϊ έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το αστυνομικό δράμα Η εκτέλεση θα γίνει την αυγή (1963), στο οποίο και πρωταγωνίστησε. Η ταινία γυρίστηκε στην Ισπανία για τη United Artists.[45]

Ο Χάρβεϊ έπαιξε τον Βασιλιά Αρθούρο στην παράσταση του 1964 στο Λονδίνο με το μιούζικαλ Κάμελοτ στο Theatre Royal, Drury Lane.[46]

Ήταν πρωταγωνιστής σε μια κινηματογραφική μεταφορά του έργου του Σόμερσετ Μομ Ανθρώπινη δουλεία (1964), με συμπρωταγωνίστρια την Κιμ Νόβακ. Ο Χάρβεϊ είχε συνδέσει το όνομά του με το έργο για αρκετά χρόνια.[47] Ήταν ένα προβληματικό γύρισμα, με τον Χάρβεϊ και τη Νόβακ να συγκρούονται, και τον αρχικό σκηνοθέτη Χένρι Χάθαγουεϊ να φεύγει στη διάρκεια των γυρισμάτων και να αντικαθίσταται από τον Κεν Χιουζ.[48] Παράλληλα, έγιναν απειλές απαγωγής τόσο εναντίον του Χάρβεϊ όσο και της Νόβακ από φοιτητικές οργανώσεις.[49][50]

Ο βιασμός (1964) ήταν το ριμέικ από τον σκηνοθέτη Μάρτιν Ριτ της ιαπωνικής ταινίας Ρασομόν (1950) του Ακίρα Κουροσάβα. Εκτός από τον Χάρβεϊ, στην ταινία πρωταγωνιστούσαν ο Πολ Νιούμαν και η Κλερ Μπλουμ, αλλά το εγχείρημα ήταν ανεπιτυχές τόσο καλλιτεχνικά όσο και εμπορικά.[51]

Ο Χάρβεϊ επανέλαβε τον ρόλο του ως Τζο Λάμπτον στη Μεγάλη ζωή (1965), σε σκηνοθεσία Τεντ Κότσεφ. Αυτή θεωρείται μια από τις καλύτερες μεταγενέστερες ερμηνείες του.[26]

Έκανε την πρώτη του εμπορικά επιτυχημένη ταινία μετά από πολλά χρόνια με το Ντάρλινγκ (1965), με πρωταγωνιστές την Τζούλι Κρίστι και τον Ντερκ Μπόγκαρντ.[52] Ενώ ο ρόλος του Χάρβεϊ στην ταινία είναι σύντομος, η συμμετοχή του έδωσε τη δυνατότητα στον σκηνοθέτη Τζον Σλέσιντζερ να βρει οικονομική υποστήριξη για την ταινία.[20] Ο Χάρβεϊ πρωταγωνίστησε σε μια έκδοση του The Doctor and the Devils σε σκηνοθεσία Νίκολας Ρέι και σενάριο του Ντύλαν Τόμας αλλά η ταινία δεν ολοκληρώθηκε.[26]

Ο Χάρβεϊ συμπρωταγωνίστησε με την Ισραηλινή ηθοποιό Ντάλια Λαβί στην κωμωδία Ένα δώρο για τους Ρώσους (1966), μια παρωδία των ταινιών της σειράς Τζέιμς Μποντ.[53] Ο Χάρβεϊ γύρισε επίσης τα The Winter's Tale (1967) και Τηλεφωνήσατε ασφάλεια αμέσου δράσεως (1967) για την αμερικανική τηλεόραση.

Η επέλαση της ελαφράς ταξιαρχίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Χάρβεϊ είχε τα δικαιώματα του βιβλίου στο οποίο βασίστηκε εν μέρει το πρώιμο σενάριο του Τζον Όσμπορν για την ταινία Η επέλαση της ελαφράς ταξιαρχίας (1968), το βιβλίο The Reason Why (1953) του Σέσιλ Γούνταμ-Σμιθ. Σκόπευε να γυρίσει τη δική του μεταφορά,[54] αλλά κατατέθηκε αγωγή κατά της εταιρείας Woodfall Film Productions του σκηνοθέτη Τόνι Ρίτσαρντσον για λογαριασμό του συγγραφέα του βιβλίου. Υπήρξε ένας χρηματικός συμβιβασμός και ο Χάρβεϊ επέμενε να του δοθεί ένας ρόλος καμέο (αυτός του πρίγκιπα Ράντζιγουιλ) ως μέρος της συμφωνίας για την οποία του καταβλήθηκαν 60.000 λίρες.[55] Ο Τσαρλς Γουντ κλήθηκε να ξαναγράψει το σενάριο. Οι σκηνές του Χάρβεϊ κόπηκαν από την ταινία μετά από επιμονή του Ρίτσαρντσον, εκτός από ένα σύντομο πέρασμα ως ανώνυμο μέλος ενός θεατρικού κοινού που, τεχνικά, πληρούσε τις απαιτήσεις του νομικού συμβιβασμού.[56] Ο Τζον Όσμπορν υποστήριξε στην αυτοβιογραφία του ότι ο Ρίτσαρντσον τράβηξε τις σκηνές με τον Χάρβεϊ «αλά γαλλικά», που στην κινηματογραφική φρασεολογία σήμαινε γύρισμα χωρίς φιλμ στην κάμερα.[57]

Ο Χάρβεϊ ολοκλήρωσε τη σκηνοθεσία του κατασκοπευτικού θρίλερ Η μεγάλη νύχτα των κατασκόπων (1968) μετά τον θάνατο του σκηνοθέτη Άντονι Μαν κατά τα γυρίσματα. Στην ταινία συμπρωταγωνιστεί η Μία Φάροου.[58] Αυτός είναι γνωστός ως «ο τελευταίος ουσαστικά ρόλος του στον κινηματογράφο... Οι κριτικοί τον υποδέχτηκαν με περιφρόνηση, αλλά η πλοκή ήταν προσαρμοσμένη στα μέτρα του Χάρβεϊ, ο οποίος υποδύεται έναν Ρώσο κατάσκοπο που έχει υιοθετήσει αγγλική ταυτότητα, ώστε να εισαχωρήσει στη βρετανική υπηρεσία πληροφοριών».[26]

Ο Χάρβεϊ έκανε την αφήγηση στη σοβιετική ταινία Τσαϊκόφσκι (1969), σε σκηνοθεσία Ιγκόρ Ταλάνκιν.[59]

Τα τελευταία χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Χάρβεϊ συμπρωταγωνίστησε με την Αν Μάργκρετ στην ταινία Πώς να ληστέψετε ένα καζίνο (1969) και στη συνέχεια εμφανίστηκε στους Επιδρομείς (1970), μια ταινία που διαδραματίζεται στην αρχαία Ρώμη. Στην τελευταία πρωταγωνίστησε ο Όρσον Γουέλς, ο οποίος σκηνοθέτησε τον Χάρβεϊ στο The Deep, ένα θρίλερ που τελικά εγκαταλείφθηκε.[60]

Ο Χάρβεϊ πρωταγωνίστησε στην ταινία Απολύτως φυσικά (1969) στης οποίας την παραγωγή συνέβαλε.[61]

Ερμήνευσε έναν μικρό ρόλο ως ο εαυτός του στο Δύο εύθυμοι γλεντζέδες (1969), μια ταινία βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τέρι Σάουδερν. Εκεί απαγγέλλει έναν μονόλογο του Άμλετ, που εξελίσσεται απροσδόκητα σε νούμερο στριπτίζ.

Έπαιξε έναν μικρό ρόλο στον Άνθρωπο της ημέρας (1970) και ήταν γκεστ σταρ στη σειρά Κολόμπο (The Most Dangerous Match) το 1973, απεικονίζοντας έναν πρωταθλητή στο σκάκι που σκοτώνει τον αντίπαλό του.

Ο Χάρβεϊ πρωταγωνίστησε στο Φυγή στον ήλιο (1972), σε σκηνοθεσία Μεναχέμ Γκολάν και επανενώθηκε με την Ελίζαμπεθ Τέιλορ στο Η νύχτα έχει πολλά μάτια (1973), που χρηματοδοτήθηκε από την Brut Productions.[62] Η ίδια εταιρεία χρηματοδότησε τον Δολοφόνο με το τσεκούρι (1974), μια ταινία που σκηνοθέτησε και στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Χάρβεϊ. Η ταινία πραγματεύεται ένα είδος διαταραχής μετατραυματικού στρες που σχετίζεται με τον πόλεμο που στρέφει έναν βετεράνο του στρατού στον κανιβαλισμό.[50]

Τελικά σχέδια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Αύγουστο του 1973, αναφέρθηκε ότι ο Χάρβεϊ ήταν άρρωστος, αλλά διαβεβαίωσε τον κόσμο ότι ήταν πιο απασχολημένος από ποτέ.[63] Λίγο πριν πεθάνει, σχεδίαζε να πρωταγωνιστήσει και να σκηνοθετήσει δύο ταινίες: μία με θέμα την Κίτι Τζενοβέζε και μία κωμωδία του Γουλφ Μάνκοβιτς με τίτλο Cockatrice.[64] Ο θάνατός του έβαλε τέλος σε κάθε ελπίδα ότι να ολοκληρωθεί το The Deep του Όρσον Γουέλς. Με τους Χάρβεϊ και Ζαν Μορό στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, ο Γουέλς δούλευε κατά καιρούς την ταινία μεταξύ άλλων έργων του, αν και η παραγωγή είχε οικονομικά προβλήματα.[65]

Προσωπική ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γνώρισε την τότε καθιερωμένη ηθοποιό Ερμιόνη Μάντλεϊ όταν έπαιξαν στην ταινία Κάπου υπάρχει ένας άλλος ήλιος το 1950. Έγινε σύντροφός του και έφερε γούρι στην καριέρα του. Τον σύστησε στον Μπάζιν Ντιν και πήρε τον πρώτο του ρόλο στη σκηνή του Λονδίνου με το έργο Hassan. Του σύστησε επίσης τον Τζέιμς Γουλφ, της Romulus Films. Ο Χάρβεϊ εγκατέλειψε την Μπάντλεϊ το 1952 για την ηθοποιό Μάργκαρετ Λέιτον, η οποία ήταν τότε παντρεμένη με τον εκδότη Μαξ Ράινχαρντ. Η Λέιτον και ο Ράινχαρντ χώρισαν το 1955 και εκείνη παντρεύτηκε τον Χάρβεϊ το 1957 στον βράχο του Γιβραλτάρ. Το ζευγάρι χώρισε το 1961.[66][67]

Το 1968 παντρεύτηκε την Τζόαν Πέρι, χήρα του μεγιστάνα του κινηματογράφου Χάρι Κον.[68] Ο γάμος της με τον Χάρβεϊ κράτησε μέχρι το 1972.

Ο τρίτος του γάμος ήταν με το μοντέλο Πολίν Στόουν από την Αγγλία. Η κόρη τους, Ντόμινο, γεννήθηκε το 1969, ενώ εκείνος ήταν ακόμη παντρεμένος με την Πέρι.[69] Ο Χάρβεϊ και ο Στόουν παντρεύτηκαν το 1972 και αμέσως μετά αυτός υιοθέτησε το παιδί της από τον προηγούμενο γάμο της, τη Σόφι Νόρις (νυν Σόφι Χάρβεϊ). Ο γάμος έγινε στο σπίτι του Χάρολντ Ρόμπινς.[19][70]

Στο βιβλίο του Τζορτζ Τζέικομπς, μπάτλερ του Φρανκ Σινάτρα, με τίτλο Mr. S: My Life with Frank Sinatra (2003), αναφέρεται ότι ο Χάρβεϊ συχνά τον του έκανε ερωτικές προτάσεις όταν επισκεπτόταν τον Σινάτρα. Σύμφωνα με τον Τζέικομπς, ο Σινάτρα γνώριζε τη σεξουαλικότητα του Χάρβεϊ. Στην αυτοβιογραφία του Close Up (2004), ο Βρετανός ηθοποιός Τζον Φρέιζερ ισχυρίστηκε ότι ο Χάρβεϊ ήταν ομοφυλόφιλος και ότι εραστής του υπήρξε επί χρόνια ο ατζέντης του Χάρβεϊ Τζέιμς Γουλφ, ο οποίος είχε επιλέξει πολλές στις οποίες έπαιξε ο Χάρβεϊ τη δεκαετία του 1950.[71]

Έχοντας δουλέψει σε δύο ταινίες μαζί της, ο Χάρβεϊ παρέμεινε φίλος με την Ελίζαμπεθ Τέιλορ για το υπόλοιπο της ζωής του. Τον επισκέφτηκε τρεις εβδομάδες πριν πεθάνει. Μετά το θάνατό του, η Τέιλορ δήλωσε: "Ήταν από τους ανθρώπους που αγαπούσα πραγματικά σε αυτόν τον κόσμο. Ήταν μέρος του ήλιου. Για όλους όσοι τον αγάπησαν, ο ήλιος έγινε λίγο πιο θαμπός". Αυτή και Πίτερ Λόφορντ έκαναν ένα μνημόσυνο για τον Χάρβεϊ στην Καλιφόρνια.[72]

Ο Χάρβεϊ απάντησε κάποτε σε έναν ισχυρισμό για τον εαυτό του: "Κάποιος με ρώτησε κάποτε "Γιατί σε μισούν τόσοι άνθρωποι;" Και εγώ απάντησα "Αλήθεια; Σούπερ! Χαίρομαι πολύ για αυτό".[15]

Θάνατος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μανιώδης καπνιστής και πότης, ο Χάρβεϊ πέθανε σε ηλικία 45 ετών από καρκίνο του στομάχου στο Χάμστεντ του βόρειου Λονδίνου, στις 25 Νοεμβρίου 1973.[73][74]

Η κόρη του, Ντόμινο, η οποία αργότερα έγινε κυνηγός επικηρυγμένων, ήταν μόλις τεσσάρων ετών εκείνη την εποχή. Πέθανε σε ηλικία 35 ετών, το 2005, μετά από υπερβολική δόση του παυσίπονου φαιντανύλη. Είναι θαμμένοι μαζί στο νεκροταφείο Σάντα Μπάρμπαρα στη Σάντα Μπάρμπαρα της Καλιφόρνιας.[75]

Βραβεία και υποψηφιότητες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • 1956 Παγκόσμιο Βραβείο Θεάτρου[31]
  • 1959 Υποψηφιότητα για Βραβείο BAFTA Καλύτερου Βρετανού Ηθοποιού[34]
  • 1960 Υποψηφιότητα για Βραβείο BAFTA Καλύτερου Βρετανού Ηθοποιού[34]
  • 1959 Υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου[14]
  • 1960 Υποψήφια για βραβείο Laurel Κορυφαίας Νέας Ανδρικής Προσωπικότητας
  • 1963 Υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Ηθοποιού[44]

Φιλμογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έτος Πρωτότυπος τίτλος Τίτλος στα ελληνικά Ρόλος Πηγές
1948 House of Darkness Φράνσις Μέριμαν [76]
1949 Man on the Run Λόσον [77]
The Man from Yesterday Τζον Μάθιους [78]
Landfall Χούπερ [79]
1950 Cairo Road Το σταυροδρόμι των δολοφόνων Μουράντ [80]
The Black Rose Το μαύρο τριαντάφυλλο Έντμοντ [81][82]
Seven Days to Noon Πανικός στο Λονδίνο στρατιώτης
1951 Scarlet Thread Φρέντι [83]
There Is Another Sun Κάπου υπάρχει ένας άλλος ήλιος Μαγκ Μαγκουάιαρ [84]
1952 I Believe in You Τζόρντι Μπένετ [85]
A Killer Walks Νεντ [86]
Women of Twilight Τζέρι Νόλαν [87]
1953 Innocents in Paris Γουκέντ στο Παρίσι Φρανσουά [88]
1954 The Good Die Young Οι καλοί πεθαίνουν νέοι Μάιλς Ρέιβενσκορτ [89]
King Richard and the Crusaders Ριχάρδος ο λεοντόκαρδος σερ Κένεθ [90][91]
Romeo and Juliet Ρωμαίος και Ιουλιέτα Ρωμαίος Μοντέγος [92]
1955 I Am a Camera Η Σάλι δεν αμάρτησε Κρίστοφερ Ίσεργουντ [93]
Storm Over the Nile Θύελλα πάνω από τον Νείλο Τζον Ντάρανς [94]
1956 Three Men in a Boat Τρεις στο πλοίο Τζορτζ [95]
1957 After the Ball Γουόλτερ ντε Φρες [96]
The Truth About Women Ιππότης με 10 γυναίκες σερ Χάμφρεϊ Τάβιστοκ [97]
1958 The Silent Enemy Ώρα Χ στον βράχο του Γιβραλτάρ Κραμπ [98]
1959 Room at the Top Στον ανεμοστρόβιλο των παθών Τζο Λάμπτον [99]
Power Among Men αφηγητής [100][101]
Expresso Bongo Ο άρχων του υποκόσμου Τζόνι Τζάκσον [102]
1960 The Alamo Άλαμο Γουίλιαμ Μπάρετ Τράβις [103][104]
BUtterfield 8 Ζήσαμε στην αμαρτία Γουέστον Λίγκετ [105][106]
1961 The Long and the Short and the Tall Οι τρεις ήρωες στρατιώτης Μπάμφορθ (Μπάμο) [107][108]
Two Loves Οι δυο μου αγάπες Πολ Λάθροπ [109][110]
Summer and Smoke Καλοκαίρι και καταχνιά Τζον Μπιουκάναν Τζούνιορ [111][112]
1962 Walk on the Wild Side Το σπίτι της αμαρτίας Νταβ Λίνκχορν [113][114]
The Wonderful World of the Brothers Grimm Ο θαυμαστός κόσμος των αδελφών Γκριμ Βίλχελμ Γκριμ [115][116]
The Manchurian Candidate Ο άνθρωπος της Μαντζουρίας Ρέιμοντ Σο [117][118]
A Girl Named Tamiko Ένα κορίτσι με το όνομα Ταμίκο Ιβάν Κάλιν [119][120]
1963 The Running Man Ο δεύτερος άνθρωπος Ρεξ Μπλακ [121][122]
The Ceremony Η εκτέλεση θα γίνει την αυγή Σον Μακένα [123][124]
1964 Of Human Bondage Ανθρώπινη δουλεία Φίλιπ Κάρεϊ [125][126]
The Outrage Ο βιασμός σύζυγος [127][128]
1965 Darling Ντάρλινγκ Μάιλς Μπραντ [129][130]
Life at the Top Η μεγάλη ζωή Τζο Λάμπτον [131][132]
1966 The Spy with a Cold Nose Ένα δώρο για τους Ρώσους δρ Φράνσις Τρεβέλιαν [133][134]
1967 The Winter's Tale βασιλιάς Λεωνίτης [135]
1968 A Dandy in Aspic Η μεγάλη νύχτα των κατασκόπων Έμπερλιν [136][137]
The Charge of the Light Brigade Η επέλαση της ελαφράς ταξιαρχίας Ρώσσος πρίγκιπας [138]
The Last Roman Οι επιδρομείς Σέθεγος [139]
1969 Rebus Πώς να ληστέψετε ένα καζίνο Τζεφ Μίλερ [140]
L'assoluto naturale Εκείνος [141]
The Magic Christian Δύο εύθυμοι γλεντζέδες Hamlet [142][143]
1970 WUSA Ο άνθρωπος της ημέρας Φάρλεϊ [144][145]
Tchaikovsky Τσαϊκόφσκι αφηγητής [146]
The Deep Χιου Γουόρινερ [147]
1972 Escape to the Sun Φυγή στον ήλιο Κίρσανοφ [148]
1973 Night Watch Η νύχτα έχει πολλά μάτια Τζον Γουίλερ [149][150]
F for Fake Η αλήθεια και το ψέμα Λόρενς Χάρβεϊ [151]
1974 Welcome to Arrow Beach Ο δολοφόνος με το τσεκούρι Τζέισον Χένρι [152][153]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 28  Απριλίου 2014.
  2. ↑ 2,0 2,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb13895016d. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  3. ↑ 3,0 3,1 (Αγγλικά) SNAC. w65n9k7h. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ «Student & graduate profiles». RADA Student & graduate profiles. Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης του Λονδίνου.
  5. ↑ Ανακτήθηκε στις 14  Ιουνίου 2019.
  6. ↑ Ανακτήθηκε στις 14  Ιουνίου 2019.
  7. ↑ p33444.htm#i334440. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003.
  9. ↑ «Theatre World Award Recipients». Theatre World Award Recipients. Παγκόσμιο θεατρικό βραβείο.
  10. ↑ Anne Sinai (9 Φεβρουαρίου 2007). Reach for the Top: The Turbulent Life of Laurence Harvey. Scarecrow Press. σελίδες 2–3. ISBN 978-1-4616-7076-6. 
  11. ↑ Harvey altered his birth year to 1927 to gain entry to the South African Navy when he was aged only 14, and 1927 now appears in many sources.
  12. ↑ Laurence Harvey, Stage, Film Actor By Jean R. Hailey.
  13. ↑ Obituary Variety, 28 November 1973, p. 62.
  14. ↑ 14,0 14,1 «1959 Best Actor in a Leading Role nomination». Academy Awards. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 9 Ιανουαρίου 2012. 
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 15,3 Gardner, Paul (27 November 1973). «Laurence Harvey, Screen Actor, Is Dead at 45». The New York Times: σελ. 47. https://www.nytimes.com/1973/11/27/archives/laurence-harvey-screen-actor-is-dead-at-45-attained-stardom-with.html. 
  16. ↑ Parker, John (1972). Who's who in the Theatre. Pitman. ISBN 9780273315285. 
  17. ↑ Bowman, John S. (2014). Pergolesi in the Pentagon: Life at the Front Lines of the Cultural Cold War. Xlibris Corp. ISBN 9781499038750. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουλίου 2018. 
  18. ↑ Archived at Ghostarchive and the Wayback Machine: «What's My Line? - Laurence Harvey; Jean-Pierre Aumont [panel] (May 1, 1960)». YouTube. 
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 19,3 19,4 Wise, James E· Baron, Scott (2002). International Stars at War. Naval Institute Press. σελίδες 79–82. ISBN 978-1-55750-965-9. 
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 20,3 20,4 David Shipman The Great Movie Stars: 2.
  21. ↑ 21,0 21,1 Laurence Harvey The Guardian 27 November 1973: 7.
  22. ↑ BRIGHT YOUNG MEN OF THE THEATRE—7: LAURENCE HARVEY The Sketch; London Vol.
  23. ↑ Room, Adrian (2010). Dictionary of Pseudonyms: 13,000 Assumed Names and Their Origins. McFarland. σελ. 222. ISBN 978-0-7864-4373-4. 
  24. ↑ Anne Sinai, Lou Reach for the Top, p. 97
  25. ↑ The Life Story of LAURENCE HARVEY Picture Show; London Vol.
  26. ↑ 26,0 26,1 26,2 26,3 Laurence Harvey: A DANDY IN ASPIC Roberts, Andrew.
  27. ↑ Ezard, John; correspondent, arts (2004-10-02). «Sexy self-image that revved up Dirk Bogarde» (στα αγγλικά). The Guardian. ISSN 0261-3077. https://www.theguardian.com/uk/2004/oct/02/books.film. Ανακτήθηκε στις 2024-05-09. 
  28. ↑ 28,0 28,1 LAURENCE OF LITHUANIA: Laurence Harvey Sets the Course From His Homeland to Screen Stardom By HOWARD THOMPSON.
  29. ↑ «GLORIA TO MAKE A BRITISH FILM». The Daily Telegraph (New South Wales, Australia) XIV (44): σελ. 38. 20 September 1953. http://nla.gov.au/nla.news-article248760028. Ανακτήθηκε στις 5 September 2020. 
  30. ↑ «AUSTRALIANS PLAY AT STRATFORD». The Australian Women's Weekly (National Library of Australia): σελ. 16. 8 September 1954. http://nla.gov.au/nla.news-article46448323. Ανακτήθηκε στις 12 July 2012. 
  31. ↑ 31,0 31,1 Willis, John· Hodges, Ben (2009). Theatre World, 2006–2007, Volume 63; Volumes 2006–2007. Applause Books. σελ. 367. ISBN 978-1-55783-728-8. 
  32. ↑ Drama: Laurence Harvey Faces Heavy Duty; Lew Ayres' Religious Films Unique Schallert, Edwin.
  33. ↑ 33,0 33,1 33,2 Laurence Harvey's 'Henry V' Opens Old Vic Series Tomorrow: Laurence Harvey Due in Old Vic 'Henry Y' Smith, Cecil.
  34. ↑ 34,0 34,1 34,2 «Best British Actor». BAFTA. Ανακτήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2014. 
  35. ↑ «Laurence Harvey». IBDB. Ανακτήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 2012. 
  36. ↑ Laurence Harvey Starring in Soho Yarn by Mankowitz By Harold Rogers.
  37. ↑ 37,0 37,1 37,2 LAURENCE HARVEY A RUNAWAY?
  38. ↑ Munn, Michael (2005). John Wayne: The Man Behind The Myth. NAL Trade. σελίδες 205–212. ISBN 978-0-451-21414-0. 
  39. ↑ Laurence Harvey Star in Famous Spy Story Hopper, Hedda.
  40. ↑ Preparation Helped Laurence Harvey Find Room at the Top By Hedda Hopper.
  41. ↑ Laurence Harvey Signed The Christian Science Monitor 17 January 1961: 4.
  42. ↑ Laurence Harvey Agrees to a Single Picture Deal Hopper, Hedda.
  43. ↑ «Atlantic Album Discography, Part 1». www.bsnpubs.com. Ανακτήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2021. 
  44. ↑ 44,0 44,1 «1963 Laurence Harvey Golden Globe Nomination». HFPA. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Μαΐου 2013. Ανακτήθηκε στις 9 Ιανουαρίου 2012. 
  45. ↑ SCREENING IS SET FOR 'DR. CALIGARI' By EUGENE ARCHER.
  46. ↑ Green, Stanley (1980). Encyclopedia of the musical theatre: an updated reference guide to over 2000 performers, writers, directors, productions, and songs of the musical stage, both in New York and London. Da Capo Press. σελίδες 56–58. ISBN 978-0-306-80113-6. camelot laurence harvey. 
  47. ↑ Of Local Origin The New York Times 15 December 1961: 46.
  48. ↑ Sinai, Anne (9 Φεβρουαρίου 2007). Reach for the Top: The Turbulent Life of Laurence Harvey. Scarecrow Press. ISBN 978-1-4616-7076-6. 
  49. ↑ Mann, William J (2012). Hello, Gorgeous: Becoming Barbra Streisand. Houghton Mifflin Harcourt. σελ. 325. ISBN 978-0-547-36892-4. of human bondage kim novak. 
  50. ↑ 50,0 50,1 Maltin, Leonard (2008). Leonard Maltin's 2009 Movie Guide. Plume. σελ. 1009. ISBN 978-0-452-28978-9. of human bondage laurence harvey. 
  51. ↑ Jackson, Carlton (1994). Picking Up the Tab: The Life and Movies of Martin Ritt. Popular Press. σελ. 79. ISBN 978-0-87972-672-0. 
  52. ↑ Garrett, George P.· Hardison, OB (1989). Film Scripts 4: Darling; A Hard Day's Night; The Best Man. Irvington Pub. σελίδες 297–99. ISBN 978-0-8290-2278-0. Ανακτήθηκε στις 9 Μαΐου 2017. darling julie christie. 
  53. ↑ Lisanti, Tom· Paul, Louis (2002). Film Fatales: Women in Espionage Films and Television, 1962–1973. Mcfarland & Co Inc Pub. σελ. 175. ISBN 978-0-7864-1194-8. 
  54. ↑ Connelly, Mark (2003). The Charge of the Light Brigade. I. B. Tauris. σελίδες 22–24. ISBN 978-1-86064-612-6. 
  55. ↑ Sinai Reach for the Top, p. 302
  56. ↑ Welsh, James M· Tibbetts, John C. (1999). The Cinema of Tony Richardson: Essays and Interviews. State Univ of New York Press. σελ. 35. ISBN 978-0-7914-42494. 
  57. ↑ John Osborne Almost a Gentleman, London: Faber & Faber 1991, p. 146 (ISBN 0-571-16635-0)
  58. ↑ Kael, Pauline (2011). 5001 Nights at the Movies. Picador USA. σελ. 170. ISBN 978-0-312-55886-4. 
  59. ↑ «Tchaikovsky award nominations». Academy Awards. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 2012. 
  60. ↑ French, Lawrence (27 Ιανουαρίου 2007). «Notes on Orson Welles' THE DEEP». Wellesnet. Ανακτήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 2011. 
  61. ↑ A Glimpse of the Terribly Baronial Laurence Harvey: Laurence Harvey By Mary Blume.
  62. ↑ «Openings and Current Attractions on the New York Screen». New York: 11. 1 October 1973. https://books.google.com/books?id=UucCAAAAMBAJ&q=friend+laurence+harvey+%22elizabeth+taylor%22&pg=PA11. Ανακτήθηκε στις 9 May 2017. 
  63. ↑ Laurence Harvey as active as ever Norma Lee Browning.
  64. ↑ Sweeney, Louise (15 October 1973). «Laurence Harvey: Boy Scout figures are gone». The Christian Science Monitor: σελ. 9. 
  65. ↑ Leaming, Barbara (2004). Orson Welles: A Biography. Limelight Editions. σελ. 471. ISBN 978-0-87910-199-2. 
  66. ↑ O'Connor, Garry (2000). Ralph Richardson: An Actor's Life. Applause Books. σελίδες 180, 181. ISBN 978-1-55783-300-6. 
  67. ↑ Actress Divorces Laurence Harvey Los Angeles Times 27 January 1961: 4.
  68. ↑ Adler, Tim (2008). Hollywood and the Mob: Movies, Mafia, Sex and Death. Bloomsbury Publishing PLC. σελ. 134. ISBN 978-0-7475-7350-0. 
  69. ↑ Laurence Harvey a Dad...
  70. ↑ Wilson, Andrew (2008). Harold Robbins: The Man Who Invented Sex. Bloomsbury Paperbacks. σελ. 208. ISBN 978-0-7475-9379-9. 
  71. ↑ Ezard, John; correspondent, arts (2004-10-02). «Sexy self-image that revved up Dirk Bogarde» (στα αγγλικά). The Guardian. ISSN 0261-3077. https://www.theguardian.com/uk/2004/oct/02/books.film. Ανακτήθηκε στις 2024-05-10. 
  72. ↑ Kelly, Kitty (1981). Elizabeth Taylor: The Last Star. Simon & Schuster. σελίδες 256, 257. ISBN 978-0-671-25543-5. 
  73. ↑ «Index entry». FreeBMD. ONS. Ανακτήθηκε στις 2 Αυγούστου 2016. 
  74. ↑ Laurence Harvey, 45, Dies of Cancer at His London Home Los Angeles Times (1923–1995); Los Angeles, Calif. [Los Angeles, Calif]26 Nov 1973: 2.
  75. ↑ Brooks, Patricia· Brooks, Jonathan (2006). Laid to Rest in California: A Guide to the Cemeteries and Grave Sites of the Rich and Famous. Globe Pequot. σελίδες 141, 142. ISBN 978-0-7627-4101-4. 
  76. ↑ «House of Darkness (1948)». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  77. ↑ «Man on the Run». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  78. ↑ «The Man From Yesterday». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  79. ↑ «Landfall». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  80. ↑ «Cairo Road». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  81. ↑ «The Black Rose». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  82. ↑ «The Black Rose». AFI Catalog of Feature Films. AFI. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  83. ↑ «Scarlet Thread». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  84. ↑ «There is Another Sun». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  85. ↑ «I Believe in You». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  86. ↑ «A Killer Walks». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  87. ↑ «Women of Twilight». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  88. ↑ «Innocents in Paris». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  89. ↑ «The Good Die Young». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  90. ↑ «King Richard and the Crusaders». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  91. ↑ «King Richard and the Crusaders». AFI Catalog of Feature Films. AFI. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  92. ↑ «Romeo and Juliet». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  93. ↑ «I Am a Camera». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  94. ↑ «Storm Over the Hils». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  95. ↑ «Three Men in a Boat». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  96. ↑ «After the Ball». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  97. ↑ «The Truth About Women». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  98. ↑ «The Silent Enemy». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  99. ↑ «Room at the Top». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  100. ↑ «Power among Men (1958)». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Αυγούστου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  101. ↑ «Power Among Men». AFI Catalog of Feature Films. AFI. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  102. ↑ «Expresso Bongo». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  103. ↑ «The Alamo». AFI Catalog of Feature Films. AFI. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  104. ↑ «The Alamo (1960)». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  105. ↑ «BUtterfield 8». AFI Catalog of Feature Films. AFI. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  106. ↑ «BUtterfield 8». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  107. ↑ «The Long and the Short and the Tall». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  108. ↑ «The Long and the Short and the Tall». AFI Catalog of Feature Films. AFI. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  109. ↑ «Two Loves». AFI Catalog of Feature Films. AFI. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  110. ↑ «Two Loves». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Αυγούστου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  111. ↑ «Summer and Smoke». AFI Catalog of Feature Films. AFI. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  112. ↑ «Summer and Smoke». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  113. ↑ «Walk on the Wild Side». AFI Catalog of Feature Films. AFI. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  114. ↑ «Walk on the Wild Side». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  115. ↑ «The Wonderful World of the Brothers Grimm». AFI Catalog of Feature Films. AFI. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  116. ↑ «The Wonderful World of the Brothers Grimm». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  117. ↑ «The Manchurian Candidate». AFI Catalog of Feature Films. AFI. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  118. ↑ «The Manchurian Candidate». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  119. ↑ «A Girl Names Tamiko». AFI Catalog of Feature Films. AFI. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  120. ↑ «A Girl Names Tamiko». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  121. ↑ «The Running Man». AFI Catalog of Feature Films. AFI. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  122. ↑ «The Running Man». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  123. ↑ «The Ceremony». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  124. ↑ «The Ceremony». AFI Catalog of Feature Films. AFI. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  125. ↑ «Of Human Bondage». AFI Catalog of Feature Films. AFI. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  126. ↑ «Of Human Bondage». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  127. ↑ «The Outrage». AFI Catalog of Feature Films. AFI. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  128. ↑ «The Outrage». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  129. ↑ «Darling». AFI Catalog of Feature Films. AFI. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  130. ↑ «Darling». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  131. ↑ «Life at the Top». AFI Catalog of Feature Films. AFI. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  132. ↑ «Life at the Top». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  133. ↑ «The Spy With a Cold Nose». AFI Catalog of Feature Films. AFI. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  134. ↑ «The Spy With a Cold Nose». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  135. ↑ «The Winter's Tale». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Αυγούστου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  136. ↑ «A Dandy in Aspic». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Αυγούστου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  137. ↑ «A Dandy in Aspic». AFI Catalog of Feature Films. AFI. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  138. ↑ Welsh, James Michael· Tibbets, John C. (12 Αυγούστου 1999). The Cinema of Tony Richardson: Essays and Interviews. Suny Series, Cultural Studies in Cinema/Video. σελ. 35. ISBN 978-0791442494. 
  139. ↑ «(The Last Roman) KAMPF UM ROM 2. TEIL: DER VERRAT (1969)». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Αυγούστου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  140. ↑ «Rebus». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Σεπτεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  141. ↑ «L' assoluto naturale». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Αυγούστου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  142. ↑ «The Magic Christian». AFI Catalog of Feature Films. AFI. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  143. ↑ «The Magic Christian». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  144. ↑ «WUSA». AFI Catalog of Feature Films. AFI. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  145. ↑ «WUSA». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  146. ↑ «Tchaikovsky». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  147. ↑ «The Deep». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  148. ↑ «Habricha El Hashemesh». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  149. ↑ «Night Watch». AFI Catalog of Feature Films. AFI. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  150. ↑ «Night Watch». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  151. ↑ «F is for Fake». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  152. ↑ «Welcome to Arrow Beach». AFI Catalog of Feature Films. AFI. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 
  153. ↑ «Welcome to Arrow Beach». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2015. 

Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Kennedy, Dennis (2002). Looking at Shakespeare A Visual History of Twentieth-Century Performance. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-78548-8. 
  • Mullin, Michael· Gielgud, John (1996). Design by Motley. University of Delaware Press. ISBN 978-0-87413-569-5. 
  • Wearing, J. P. (2014). The London Stage 1940–1949: A Calendar of Productions, Performers, and Personnel. Rowman & Littlefield Publishers. ISBN 978-0-8108-9305-4. 
  • Wright, Adrian (2012). West End Broadway: The Golden Age of the American Musical in London. Boydell Press. ISBN 978-1-84383-791-6. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Λόρενς_Χάρβεϊ&oldid=10565376"