Ιωάννης Ντάβος
| Ιωάννης Ντάβος | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Ιωάννης Ντάβος (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1918 Μεσσηνία |
| Θάνατος | 15 Ιανουαρίου 2008[1] Αθήνα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Θρησκεία | Ανατολικός Ορθόδοξος Χριστιανισμός |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά |
| Σπουδές | Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός στρατιωτικός |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | στρατηγός/Ελληνικός Στρατός και Εθνική Φρουρά (Κύπρος) |
| Πόλεμοι/μάχες | Ελληνοϊταλικός πόλεμος, Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος 1946-1949 |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Αρχηγός Γενικού Επιτελείου Στρατού της Ελλάδας Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας της Ελλάδας Αρχηγός Γενικού Επιτελείου Στρατού της Ελλάδας (1974–1976) Αρχηγός Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας της Ελλάδας (1976–1980) |
| Βραβεύσεις | Αριστείο Ανδρείας Τάγμα της Τιμής Τάγμα του Γεωργίου Α' Τάγμα του Φοίνικος Πολεμικός Σταυρός Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας Ταξιάρχης της Λεγεώνας της Τιμής |
Ο Ιωάννης Ντάβος (1918 – 15 Ιανουαρίου 2008) ήταν Έλληνας αξιωματικός του στρατού, ο οποίος έφτασε στο βαθμό του Στρατηγού. Υπηρέτησε ως αρχηγός του ΓΕΣ και του ΓΕΕΘΑ.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε στο χωριό Άγιος Γεώργιος Μεσσηνίας το 1918. Αναγκάστηκε να διακόψει τις σπουδές του στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων με το ξέσπασμα του Πολέμου του 1940. Έλαβε ενεργά μέρος στην εκστρατεία στο Μέτωπο και τραυματίστηκε στη Μάχη της Τρεμπεσίνας. Μετά την ήττα του ελληνικού στρατού από τους Ναζί και την Κατοχή, πολέμησε στην Εθνική Αντίσταση, με τη σύσταση ενόπλων αντάρτικων ομάδων στην Τριφυλία και την Ολυμπία.[2] Μετά την απελευθέρωση προήχθη και έλαβε μέρος στον Εμφύλιο ως Λοχαγός (1946), για να προαχθεί σε Ταγματάρχη (1951), Αντισυνταγματάρχη (1956), Συνταγματάρχη (1967, με αναδρομική ισχύ από το 1960) και σε Ταξίαρχο (1970).[2]
Το 1973 προήχθη σε Αντιστράτηγο και έγινε διοικητής του Γ΄ Σώματος Στρατού στη Μακεδονία. Κατά την κρίση του Ιουλίου του 1974 ήταν διοικητής του στρατού. Ομάδα του στρατού ζήτησε την παραίτηση της χούντας και έτσι ο Δημήτριος Ιωαννίδης παρέδωσε την εξουσία σε μη στρατιωτική κυβέρνηση, με πρωθυπουργό τον Κ. Καραμανλή. Στις 19 Αυγούστου 1974 ο Ντάβος διορίστηκε αρχηγός του ΓΕΣ και από τη θέση εκείνη συνετέλεσε στο να διατηρηθεί η πίστη του στρατού στο νέο καθεστώς, καθώς βρισκόταν ακόμα υπό την απειλή των σκληροπυρηνικών φιλοχουντικών στρατιωτικών.[2][3] Παρέμεινε στη θέση του ως τις 13 Σεπτεμβρίου 1976, οπότε προήχθη σε Στρατηγό και τέθηκε επικεφαλής του ΓΕΕΘΑ. Αποστρατεύτηκε στις 10 Ιανουαρίου 1980 και συνακόλουθα υπηρέτησε ως υφυπουργός Εθνικής Άμυνας στην κυβέρνηση Καραμανλή, από τις 15 Ιανουαρίου ως τις 10 Μαΐου 1980.[4] Πέθανε το 2008 και κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη.
Ήταν παντρεμένος και είχε 3 παιδιά.[2]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ (Αγγλικά) SNAC. w66d8dd6. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 «Στρατηγός ΝΤΑΒΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ του ΙΩΑΝΝΟΥ, ΑΜ 22577.» (PDF). Συνοπτική Ιστορία του Γενικού Επιτελείου Στρατού 1901–2001. Αθήνα: Διευθυντήριο Στρατιωτικής Ιστορίας. 2001. σελ. 185.[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ Ρωμαίος, Γιώργος (18 Ιανουαρίου 2008). «Ο στρατηγός που συνέβαλε στην ανατροπή της χούντας». Το Βήμα. http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=225287. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουνίου 2015.
- ↑ Σύνθεση της Κυβέρνησης Καραμανλή 1977-80 Αρχειοθετήθηκε 2016-12-02 στο Wayback Machine., Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης, ανάκτηση 29-6-2015.
